Οι βλάβες αυτές είναι ιογενείς και οφείλονται σε κάποια στελέχη του ιού HPV, του ιού δηλαδή ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία των μυρμηγκιών και των κονδυλωμάτων. Θηλώματα προκαλούνται από τα στελέχη 6 και 11 του HPV, τα οποία είναι χαμηλού κινδύνου και δε σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης κάποιας μορφής καρκίνου.Ο ιός μεταδίδεται με την επαφή παρά το γεγονός ότι είναι λιγότερο μεταδοτικά σε σχέση με τα κονδυλώματα. Ενώ λοιπόν δεν μεταδίδονται εύκολα από ασθενή σε ασθενή, ωστόσο εξαπλώνονται εύκολα στο ίδιο άτομο.
Τα θηλώματα δεν παρουσιάζουν κάποια ιδιαίτερα συμπτώματα, και συνήθως γίνονται αντιληπτά σαν μικρές ελίτσες στο δέρμα. Στη συνέχεια μεγαλώνουν και τότε μπορεί να προκαλούν ενοχλήσεις από ρούχα και κοσμήματα, τα οποία τα τραυματίζουν και μπορεί να αιμορραγίσουν ή να προκαλέσουν δυσφορία. Τα θηλώματα αναπτύσσονται σε περιοχές με ζέστη και υγρασία, δηλαδή σε πτυχές ή σε κλειστές περιοχές του σώματος. Συνήθως ο ιός ενοφθαλμίζεται σε κάποιο σημείο που υπάρχει μικροτραυματισμός και διαταραχή της ακεραιότητας του δέρματος. Στο ίδιο άτομο εύκολα μεταδίδονται από σημείο σε σημείο, είτε με τραυματισμούς, είτε με το ξύρισμα, είτε με γρατσουνιές είτε ακόμη και την τριβή που προκαλούν πετσέτες και κοσμήματα (κολιέ και καδένες). Έτσι συχνά βλέπουμε άτομα με πολλά θηλώματα σε διάφορες περιοχές. Οι συνηθέστερες θέσεις ανάπτυξής τους είναι ο τράχηλος (λαιμός), το πρόσωπο και κυρίως τα βλέφαρα, οι μασχάλες, ο θώρακας, το στήθος και οι βουβωνικές περιοχές. Συνήθως ξεκινούν από μία περιοχή και εξαπλώνονται εφόσον ο ασθενής τα παραμελεί και δε φροντίσει για την κατάλληλη θεραπεία. Οι περισσότεροι ασθενείς δεν ασχολούνται ιδιαίτερα και δεν τα αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα κυρίως λόγω της έλλειψης έντονων και σοβαρών συμπτωμάτων. Έτσι οι βλάβες επεκτείνονται, μπορεί να καταλάβουν ολόκληρες περιοχές και στη συνέχεια να δώσουν κάποια συμπτώματα όπως προαναφέρθηκε, μικροαιμορραγίες, αίσθημα καψίματος ή τραβήγματος, πόνο ή δυσφορία. Ιδιαίτερα όταν ο ασθενής τα τραυματίσει μπορεί να φλεγμάνουν και να χρειαστεί τοπική ή συστηματική φαρμακευτική αγωγή. Τότε είναι που ο ασθενής ανησυχεί και καταφεύγει στον ειδικό. Σε παραμελημένες περιπτώσεις μπορεί να μεγαλώσουν εξαιρετικά και να σχηματίσουν τους ακροχόρδωνες ή την τέρμινθο.
Εκείνο που είναι σημαντικό και πρέπει να αναφέρουμε στο σημείο αυτό είναι ότι δεν έχει συσχετιστεί η ανάπτυξη των θηλωμάτων με την εμφάνιση κανενός καρκίνου και υπάρχουν ελάχιστες μόνο αναφορές στη διεθνή βιβλιογραφία ανεύρεσης κάποιων δερματικών καρκίνων σε περιοχές θηλωμάτων. Όπως και να έχει όμως το θέμα είναι ότι πρέπει να ληφθεί μέριμνα για την πλήρη και ουσιαστική θεραπεία τους.
Η διάγνωση των θηλωμάτων γίνεται με την κλινική εξέταση και σε σπάνιες μόνο περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί η λήψη βιοψίας και η ιστολογική εξέταση της βλάβης. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων οι βλάβες είναι απόλυτα καλοήθεις και μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να παρατηρηθεί όπως προαναφέρθηκε δυσπλασία, οπότε και στις περιπτώσεις αυτές υπάρχει ο κίνδυνος εξαλλαγής.
Για όλους αυτούς τους λόγους απαιτείται θεραπεία των θηλωμάτων. Μέχρι τότε όμως ο ασθενής πρέπει να ακολουθεί κάποια προληπτικά μέτρα για να μειωθεί ο κίνδυνος επέκτασης των βλαβών. Οι συνηθέστερες συστάσεις των ειδικών περιλαμβάνων την αποφυγή του ξυρίσματος ή ξυσίματος της περιοχής των θηλωμάτων, την αποφυγή κοσμημάτων που μπορούν να προκαλέσουν τραυματισμό και διασπορά των βλαβών, την αποφυγή έντονου τριψίματος με πετσέτες, την καταπολέμηση του ιδρώτα, τα συχνά ντους και τη μείωση του σωματικού βάρους ώστε να μειωθούν οι πτυχώσεις του σώματος και η εφίδρωση.
Όσον αφορά τώρα τη θεραπεία, αυτή έχει μία κοινή παραδοχή, είτε γίνεται για αισθητικούς, είτε για ιατρικούς λόγους. Αυτή είναι η, σε ένα εφόσον είναι δυνατό χρόνο, αφαίρεση ή καταστροφή όλων των βλαβών, ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος υποτροπής ή εμφάνισης νέων.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου