Κήλη των Αθλητών ή Σύνδρομο Κοιλιακών Προσαγωγών

Η κήλη των αθλητών ή σύνδρομο κοιλιακών ή σύνδρομο Gilmore (από το όνομα του Jerry Gilmore που το αναγνώρισε το 1980) είναι μία διαταραχή που εμφανίζεται στη βουβωνική χώρα και αφορά αθλητές και ασκούμενους. Οι τραυματισμοί της μηροβουβωνικής περιοχής αφορούν το

2-5% των αθλητικών κακώσεων και συνήθως συνίστανται σε καταπονήσεις των προσαγωγών, την κήλη των αθλητών, τη ρήξη οπισθίου τοιχώματος του βουβωνικού τόνου, τη θυλακίτιδα του λαγονοψοϊτη, σε κατάγματα των οστών της περιοχής, συμπίεση νεύρων και ιδίως του θυρεοειδούς, και το σύνδρομο "snapping hip".

Το σύνδρομο αυτό χαρακτηρίζεται από έντονο χρόνιο πόνο στη βουβωνική περιοχή στους αθλητές, και συνήθως ανευρίσκεται διατεταμένο το έσω βουβωνικό στόμιο ή χαλάρωση του οπισθίου τοιχώματος. Παρά το γεγονός ότι σε ένα ποσοστό περίπου 30% των περιπτώσεων η διάγνωση δεν μπορεί να τεθεί με ακρίβεια και παρότι δεν υπάρχουν αξιόπιστα ευρήματα στις απεικονιστικές εξετάσεις οι αθλητές υποφέρουν και επηρεάζεται η συνολική τους απόδοση. Ο όρος "κήλη" έχει παραμείνει διότι η χειρουργική αποκατάσταση είναι παρόμοια με εκείνη των βουβωνοκηλών.

Η έγκαιρη αναγνώριση και σωστή συσχέτιση των συμπτωμάτων έχει πολύ μεγάλη σημασία για τη διάγνωση της πάθησης, καθώς όπως προαναφέρθηκε καθώς στις απεικονιστικές εξετάσεις τα ευρήματα είναι πενιχρά ή ανύπαρκτα.

Κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος κατά την άσκηση και ιδιαίτερα κατά την κάμψη, στροφή και απαγωγή των ισχίων ο οποίος είναι ακαθόριστος και μπορεί να αφορά είτε την περιοχή των κοιλιακών προσαγωγών αλλά μπορεί να εντοπίζεται ή να επεκτείνεται και σε παρακείμενες περιοχές ή να αντανακλά στους όρχεις. Ο πόνος εμφανίζεται μετά την άσκηση και ιδιαίτερα την επόμενη ημέρα μετά την κατάκλιση ή μπορεί να εκλύεται και αυτόματα κατά τον βήχα ή σε περίπτωση δυσκοιλιότητας. Στην αρχή ο πόνος είναι ήπιος και ανεκτός και ο αθλητής συνεχίζει τις αθλητικές του δραστηριότητες, στη συνέχεια όμως επιδεινώνεται σταδιακά.

Η διαφορική διάγνωση είναι δύσκολη και περιλαμβάνει πολλές παθήσεις διαφόρων συστημάτων, όπως είναι οι οστικές κακώσεις ή παθήσεις, οι παθήσεις από το ουρογενννητικό σύστημα, από το πεπτικό σύστημα, παθήσεις των αρθρώσεων της περιοχής κα. Εάν σε αυτά προστεθεί η πολυπλοκότητα της ανατομίας της περιοχής και το το γεγονός ότι μπορεί να συνυπάρχουν περισσότερες από 2 παθήσεις ή τραυματισμοί καταλαβαίνει κανείς τις διαγνωστικές δυσκολίες που υπάρχουν για την ταυτοποίηση αυτής της πάθησης.

Οι απεικονιστικές εξετάσεις (υπερηχογράφημα, αξονική τομογραφία και μαγνητική τομογραφία) δεν έχουν σαφή ή ιδιαίτερα ευρήματα και ο ρόλος τους είναι περισσότερο για τον αποκλεισμό των άλλων παθήσεων της περιοχής παρά για τη διάγνωση της νόσου καθ’αυτής. Η διάγνωση της νόσου τίθεται από τα συμπτώματα και την κλινική εξέταση του ασθενούς.

Η θεραπεία της κατάστασης είναι χειρουργική. Διάφορες συντηρητικές θεραπείες που έχουν δοκιμαστεί κατά καιρούς, όπως η χορήγηση αντιφλεγμονωδών ή βιταμινών δεν έχουν παρουσιάσει ενθαρρυντικά αποτελέσματα και έχουν εγκαταλειφθεί.

'Όσον αφορά τη χειρουργική προσέγγιση της θέματος συμφωνούν όλοι ότι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η αποτελεσματικότερη διόρθωση μίας βουβωνοκήλης στηρίζεται στη σωστή τοποθέτηση ενός συνθετικού εμβαλώματος ή πιο απλά πλέγματος.

Ενός δηλαδή συνθετικού υλικού, το οποίο είτε καθηλώνεται με λίγα ράμματα είτε απλά τοποθετείται και σταθεροποιείται στη σωστή θέση.Με τον τρόπο αυτό αφενός μεν επιτυγχάνεται η αποτελεσματική αποκατάσταση της κήλης, αφετέρου δε μειώνεται η ταλαιπωρία του ασθενούς. Οι ιδιότητες που κάνουν μία συνθετική πρώτη ύλη κατάλληλη για προσθετική χρήση είναι οι ακόλουθες: Να μην αλλοιώνεται από τα υγρά των ιστών, να είναι χημικά αδρανής, να μην προκαλεί φλεγμονή η αντίδραση ξένου σώματος, να μην προκαλεί αλλεργία η υπερευαισθησία, να έχει μηχανική αντοχή, να είναι αποστειρώσιμη, και τέλος να είναι σε μορφή πλέγματος, η οποία είναι καλύτερα ανεκτή σε μολυσμένο περιβάλλον και τελικά ενσωματώνεται στο κοιλιακό τοίχωμα λόγω της ανάπτυξης συνδετικού ιστού στα διάκενα.

Συγκεκριμένα, με το πλέγμα καλύπτεται το έλλειμμα και ισχυροποιείται η περιοχή της κήλης, ενώ μειώνεται και σχεδόν εξαλείφεται ο κίνδυνος υποτροπής.

Λαπαροσκοπική ή ανοικτή αποκατάσταση; Η αποκατάσταση μίας βουβωνοκήλης ή μιας κήλης αθλητή μπορεί να γίνει είτε ανοικτά με μία κλασσική τομή ή λαπαροσκοπικά με εξωπεριτοναϊκή ή διαπεριτοναϊκή προσπέλαση, με εξίσου καλά αποτελέσματα. Σε ασθενείς η οποία εργάζονται σκληρά, σηκώνουν βάρη ή σε αθλητές η ενίσχυση των ανατομικών δομών έχει πολύ μεγάλη σημασία και γιαυτό το λόγο προτείνουμε την τεχνική sandwich (σάντουιτς) ώστε μετά την αποθεραπεία να έχει επιτευχθεί ο μέγιστος δυνατό βαθμός σωστής αποκατάστασης και ενίσχυσης των κοιλιακών τοιχωμάτων της περιοχής και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να λάβει ο ασθενής γενική αναισθησία, καθώς η επέμβαση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τοπική αναισθησία ή σε συνδυασμό με μέθη.

Διαβάστε περισσότερα

www.filippou-surgery.gr

www.χειρουργος.gr