Η περιοχή γύρω από τον πρωκτό την έσω επιφάνεια παρουσιάζει πτυχώσεις, όπως ακριβώς και το δέρμα στην έξω επιφάνεια του πρωκτού. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι δυνατό ένα μικρό κομμάτι
κοπράνων να σφηνώσει σε μία από τις εσωτερικές πτυχές, προκαλώντας την ανάπτυξη μίας λοίμωξης. Αυτή μπορεί να εξελιχθεί σε απόστημα, βαθιά σε σχέση με την επιφάνεια. Το απόστημα στον πρωκτό μπορεί να ανοίξει σιγά-σιγά δρόμο προς την εξωτερική επιφάνεια του δέρματος του πρωκτού, μόνο του, σε μία προσπάθεια να αυτο-παροχετευτεί και αυτοπεριοριστεί. Στη συνέχεια, το απόστημα κατευθύνεται προς την επιφάνεια, και παροχετεύεται. Με τη διαδικασία δημιουργείται τώρα μία σήραγγα (επικοινωνία) μεταξύ της εσωτερικής και της εξωτερικής επιφάνειας. Η σήραγγα η οποία συνδέεται με την εσωτερική επιφάνεια συνήθως εξέρχεται πολύ κοντά στον πρωκτό, και καλείται πρωκτικό συρίγγιο.
Τα περιεδρικά συρίγγια διακρίνονται σε:
(α) Απλά ή σύμπλοκα. Αν έχουν δηλαδή έναν μόνο συριγγώδη πόρο ή περισσότερους, και
(β) Χαμηλά ή υψηλά. Ανάλογα με την θέση, την πορεία και τη σχέση με τον έσω και έξω σφιγκτήρα
Μια λεπτομερής κατάταξή τους είναι:
(α). Επιφανειακό ή υποδόριο συρίγγιο
(β). Ενδοσφιγκτηριακό συρίγγιο
(γ). Διασφιγκτηριακό συρίγγιο
(δ). Υπερσφιγκτηριακό συρίγγιο
(ε). Εξωσφιγκτηριακό συρίγγιο
Τα ενδοσφιγκτηριακά είναι τα πιο συχνά και αφορούν το 70% περίπου των ασθενών, ενώ τα εξωσφιγκτηριακά τα πιο σπάνια. Η προαναφερόμενη ταξινόμηση χρησιμοποιείται από τους χειρουργούς για την επιλογή της κατάλληλης θεραπευτικής προσέγγισης και χειρουργικής τεχνικής.
Συρίγγια μπορεί να αναπτυχθούν σε όλους μας. Οι περισσότεροι όμως ασθενείς αναφέρουν ιστορικό παλαιότερου αποστήματος, το οποίο παροχετεύτηκε είτε αυτόματα είτε χειρουργικά. Υπάρχει ιστορικό υποτροπιάζοντος αποστήματος ή παροχέτευσης από ένα άνοιγμα ακριβώς δίπλα στον πρωκτό ή σε μικρή απόσταση από αυτόν.
Συνήθως ανευρίσκεται ένα ελαφρώς ερυθρό άνοιγμα στα πλάγια του πρωκτού από το οποίο βγαίνει φλεγμονώδες υγρό.
Σε ορισμένες περιπτώσεις καθώς ο πόρος (αυλός) του συριγγίου φέρεται από μέσα προς τα έξω μπορεί να γίνει αντιληπτός κάτω από το δέρμα. Σε κάποιες άλλες όμως περιπτώσεις το εξωτερικό άνοιγμα (στόμιο του συριγγίου) ανευρίσκεται χωρίς κάποια άλλη ένδειξη σχετικά με το εσωτερικό στόμιο και την πορεία του συριγγίου.
Με ποιον τρόπο γίνεται η διάγνωση;
Οι τρόποι για να τεθεί η διάγνωση διαφέρουν από ασθενή σε ασθενή ακόμη και εάν υπάρχει υποψία της νόσου. Ο ασθενής εξετάζεται κλινικά, και εφόσον η διάγνωση δεν είναι ασφαλής τότε απαιτείται η διενέργεια κάποιων άλλων εξετάσεων. Στις απαραίτητες εξετάσεις για τη διερεύνηση της ύπαρξης συριγγίου περιλαμβάνονται οι:
Συριγγογραφία: Στην εξέταση αυτή σκιαγραφικό υγρό χορηγείται από το έξω στόμιο του συριγγίου και με τον τρόπο αυτό απεικονίζεται ο αυλός του. Ετσι φαίνει η πορεία του. Η συριγγοραφία μπορεί να γίνει με απλή δηλαδή να γίνει με απλό ακτινολογικό μηχάνημα ή μπορεί να γίνει με αξονική ή μαγνητικό τομογράφο.
Πρωκτοσκόπηση: Διενεργείται με ένα κοντό, κοίλο όργανο το οποίο ονομάζεται πρωκτοσκόπιο, και έχει πάχος και μήκος περίπου όσο και το δάκτυλο σας. Το πρωκτοσκόπιο λιπαίνεται και εισάγεται με ήπιες κινήσεις στον πρωκτικό σωλήνα ο οποίος και εξετάζεται λεπτομερώς, προκειμένου να διαπιστωθεί η ύπαρξη πιθανού εσωτερικού ανοίγματος (στομίου).
Υπερηχογράφημα: Χρήσιμο στη διάγνωση του περιεδρικού αποστήματος στις περιπτώσεις που δε μπορούμε να κατανοήσουμε ακριβώς την πορεία του είναι το διορθικό υπερηχογράφημα.
Μαγνητική Τομογραφία: Μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη για την διάγνωση του συριγγίου, την εντόπιση πιθανών έσω στομίων καθώς επίσης και τη σχέση του συριγγίου με τους σφιγκτήρες μύες. Επίσης είναι δυνατός ο έλεγχος ολόκληρης της περιοχής και ο αποκλεισμός πιθανών άλλων νόσων ή καταστάσεων που μπορεί να σχετίζονται με το συρίγγιο και τροποποιούν τη θεραπεία.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου